Podobnie, jak w przypadku alkoholizmu czy narkotyków uzależnienie od hazardu rozpoczyna się całkiem niewinnie. To jedna z tych aktywności, która ma służyć temu abyśmy poczuli trochę adrenaliny, a przy okazji zdobyli trochę pieniędzy. Gra na automatach bądź w niewinnego pokera wydaje się być zwykłym dodatkiem – Dla wielu rzeczywiście nią pozostaje. Co dzieje się jednak w momencie kiedy gra staje się motywem przewodnim naszego życia?

Granica między grą dla przyjemności a uzależnieniem od hazardu jest bardzo cienka. Systematyczne przesuwanie granicy w postaci ilości czasu i pieniędzy poświęconych na tę formę rozrywki może być drogą do patologicznego hazardu, wówczas hazard staje się motywem przewodnim naszego życia, a człowiek popada w silne uzależnienie.

FAZY UZALEŻNIENIA: 

Faza zwycięstw 

Cechą najbardziej charakterystyczną dla tej fazy jest granie okazjonalne, bez elementów regularnej powtarzalności. Objawem niepokojącym jest tu jednak pojawiające się coraz częściej fantazjowanie na temat efektownych, dużych wygranych, które to wygrane pojawiają się od czasu do czasu w sposób naturalny, 

Faza straty

Osoba grająca ryzykując coraz większe kwoty naraża się na coraz większe straty. Wielka wygrana, w którą nasz bohater mocno wierzy, wymaga zainwestowania coraz większych środków. Przegrana – nawet znaczna, nie spełnia już roli czynnika hamującego. Zamiast tego intensyfikuje rozpaczliwe czasem próby odgrywania się. Jeśli zdarzy się wygrana – przeznaczona jest na spłatę długów lub na dalsze granie. Hazardzista w tej fazie gra już kosztem pracy i domu, kłamie i zaczyna ukrywać swoje granie.

Faza depresji

Gracz zaczyna rozumieć, że przestał kontrolować sytuację i jest uzależniony, jednak nie umie sobie z tym sam poradzić. Gra staje się najważniejszym elementem życia – rodzina, przyjaciele i praca są daleko za nią. Pojawia się separacja z bliskimi i często strata pracy. Wszystko to prowadzi do szeregu negatywnych skutków w obszarze emocjonalnym i psychicznym gracza: lęku graniczącego z paniką, poczucia bezradności, wyrzutów sumienia i poczucia winy, depresji i totalnego wyczerpania psychicznego.

Faza utraty nadziei 

Gracz nie ma już nadziei na uzyskanie  pomocy i przede wszystkim przestaje wierzyć w wygraną, która rozwiąże jego problemy. Czuje otaczającą go beznadzieję – jest zupełnie samotny, nie posiada niczego, zewsząd czyhają coraz większe zagrożenia, pojawiają się myśli samobójcze, a uzależniony gracz nie ma żadnego planu, jak wyjść z tych tarapatów

Jak pomóc uzależnionym od hazardu?

Niestety również bliska osoba czy nawet większa grupa przyjaciół i członków rodziny nie jest w stanie samodzielnie pomóc komuś, kto wpadł w uzależnienie od zakładów bukmacherskich, gier losowych itp. Każdy, kto zastanawia się, jak pomóc uzależnionym od hazardu, powinien przede wszystkim podjąć wszelkie działania, których celem będzie skłonienie nałogowego hazardzisty do podjęcia leczenia. Jeśli on sam nie ma w sobie motywacji do udania się na terapię, można zacząć od terapii rodzinnej – nawet, gdyby miała ona odbywać się bez jego udziału. Przecież osoby, które chcą wspierać osobę uzależnioną, także muszą się wiele nauczyć. Rolą bliskich jest więc przede wszystkim wspieranie chorego w procesie powrotu do zdrowia. Zanim to jednak nastąpi, z reguły muszą oni wcześniej uświadomić mu, że jest problem, który trzeba rozwiązać oraz że nie zostanie z nim sam, gdyż osamotnienie to chyba najgorsze, co może spotkać chorego człowieka.