Bardzo trudno było mi przyznać, że problem z alkoholem, to mój problem. Długo wzbraniałem się przed podjęciem leczenia, choć z każdej strony odbierałem sygnały, że życie wymyka mi się spod kontroli. Cierpiała rodzina, znajomi, firma. Nawet utratę prawa jazdy (tak, odebrano mi prawo jazdy za jazdę po alkoholu) umiałem sobie wytłumaczyć. Ciężko wracać do czasu, kiedy alkohol całkowicie zawładnął moim życiem. Wszystko kręciło się wokół niego – kiedy się napiję, czy mam wystarczającą ilośc, czy zdążę wytrzeźwieć, ukrywanie się, kłamanie, zawalanie. Byłem już tym wszystkim potwornie zmęczony, ale jeszcze walczyłem. Przecież wszyscy piją, może ja trochę więcej, ale zawsze miałem mocną głowę. Czasem robiłem sobie tygodniowy detoks, żeby udowodnić wszystkim, że potrafię nie pić. Co z tego, jeśli myśli i tak krążyły wokół tego, kiedy znowu kupię i wypiję.Trafiłem do Ośrodka w Gaju, po rozmowie z kolegą, który kilka lat wcześniej przeszedł tu terapię. Nie wiedziałem o tym, że również zmaga się z uzależnieniem. Przedsiębiorca, właściciel wielkiej firmy, alkoholik. Uwierzyłem mu, że można coś zrobić ze swoim życiem, można zawrócić z równi pochyłej. Nie było łatwo, był wstyd, żal, poczucie niesprawiedliwości. Jednak stopniowo, z każdym dniem coś się w mojej chorej głowie otwierało. Wszyscy na terapii pomimo różnic w wykształceniu, płci, wieku byliśmy w obliczu choroby identyczni. Ogromna w tym zasługa terapeutów, że potrafili dotrzeć do najbardziej pozamykanych pokoi w naszych głowach. Krzysztof, Renata, Patrycja, Ania – wielkie dziękuję.To w dużej mierze wasza zasługa, że zaakceptowałem swoją chorobę – choć zawsze powtarzacie, że to sobie mam dziękować. Dostałem w Ośrodku Nowy Dzień nowe życie. Oprócz bezcennej wiedzy ogromną życzliwość, wsparcie i zrozumienie. Ten miesiąc terapii na początku wydawał się nie mieć końca, a w połowie pobytu martwiłem się, że nie chcę stąd wychodzić. Niedługo będę świętował trzeźwy rok i będę to robić w najlepszym towarzystwie innych trzeźwiejących osób, w moim drugim domu w Gaju.