Zmaganie się z uzależnieniem to wyjątkowo trudne wyzwanie. Wymaga ogromnej wiary w swoje powodzenie, chęci zmiany, odwagi i wielu wyrzeczeń. Zmaganie się z nie swoją chorobą, a uzależnieniem bliskiej osoby nie należy do łatwiejszych zadań. To ciągła walka ze skrajnymi emocjami, podczas której bardzo łatwo zapomnieć o własnym zdrowiu. Jak pogodzić wsparcie dla osoby uzależnionej z własnym komfortem psychicznym? Jak rozmawiać z uzależnionym, żeby przekonać go do zmiany?

Zacznijmy od tego, czego nie robić. Nigdy nie mów uzależnionemu, że to jego wina i nie stawiaj go przed ultimatum. Mówienie: „Albo narkotyki albo ja” w niczym nie pomoże. Pamiętaj, że uzależnienie to choroba psychiczna. Może być męcząca dla bliskich osoby chorej, ale wciąż nie do końca jest pod kontrolą chorego, a jej przyczyny prawdopodobnie są bardziej skomplikowane niż myślisz. Nie traktuj ich tak, jakby łatwo było znaleźć wyjście z ich sytuacji. Motywatory typu „Po prostu przestań brać”, „Weź się w garść”, „To nic trudnego” nie pomogą. Osoba uzależniona może obawiać się nadmiernej kontroli i zareagować frustracją, która z kolei może doprowadzić do powrotu do zażywania narkotyku. Po trzecie, nie zawstydzaj uzależnionego! Stygmatyzacja i wstyd utrudniają zdecydowanie się na leczenie i przejście terapii. Nie używaj takich sformułowań, jak ćpun czy narkoman. Spróbuj wypowiadać się delikatnie i ze zrozumieniem. Przede wszystkim jednak nie zachęcaj uzależnionego do zażywania. „Tylko jeden buch”, „Tylko jedno piwo”. Nie. Kontrola powinna być na pierwszym miejscu.

Co w takim razie mówić i jak się zachowywać? Pochwal ich za starania i walkę oraz zaproponuj miłe wspólne aktywności „na trzeźwo”. Powiedz, że jesteś z niej lub niego dumny, zaproś na spacer, obejrzyjcie razem film. Zapewnij, że jesteś otwarty i chcesz wspierać uzależnionego. Podziękuj za dzielenie się swoimi przeżyciami i zapewnij, że nie ma w tym nic wstydliwego i że trzeba dużo odwagi, żeby się z tym zmierzyć. Jak najczęściej zapewniaj uzależnionego, że go kochasz i chcesz być dla niego wsparciem. Na koniec najważniejsze: naucz się słuchać! Pomyśl jak zadawać otwarte pytania, które pozwolą Ci rzeczywiście poczuć, jak czuje się chory. Słuchaj bez oceniania. Zapytaj się cierpiącego, jak możesz pomóc. Regularnie sprawdzaj i pytaj o nastrój. Zróbcie wspólnie coś miłego.

Pamiętaj jednak, że możesz ustalić zdrowe granice! Dla Ciebie to Twoje zdrowie psychiczne powinno być na pierwszym miejscu. Pomyśl co możesz zrobić, żeby samemu poradzić sobie z sytuacją. Zaplanuj sobie trochę czasu na osobności. Zrelaksuj się. Stwórz konkretny plan dnia, w którym znajdzie się czas na odpoczynek, gorącą kąpiel, aktywność fizyczną. Możesz wyznaczyć konkretne godziny w ciągu dnia i tygodnia, które poświęcasz uzależnionemu. Bądź wsparciem dla osoby uzależnionej, ale przede wszystkim dla siebie. Trzymamy kciuki!